W końcu dobrnęłam i tutaj :) Mowa pożegnalna pod spodem, na razie
zachęcam do przesłuchania piosenki, przy której ta historia
powstała w mojej głowie, a która chyba nijak się ma do tego epilogu <klik>
_______________________
8 lat później
-Tatusiu! - mały, na oko pięcioletni chłopiec, który
dotychczas grzecznie bawił się w ogródkowej piaskownicy,
nagle podbiegł do pilnującego go ojca. - Złap mnie, złap mnie! -
zgarbił, tak jak robią to skoczkowie narciarscy, przyjmując
pozycję dojazdową i podniósł lekko głowę, aby mieć
pewność, że jego tata jest gotowy. - Uwaga, skaczę! - zawołał,
po czym wybił się obunóż i po chwili szybował
podtrzymywany przez silne ramiona Gregora, śmiejąc się
donośnie razem z nim.
-Nie mogę patrzeć kiedy mu tak robisz! - jego żona, a matka Simona, Laura wyszła
do ogrodu, a jej niezadowolona mina mówiła, iż Gregor
powinien bezzwłocznie postawić syna z powrotem na trawie.
-Tatuś też tak zaczynał! - oburzył się Simon, kiedy stał już
na ziemi, tupiąc lekko małą nóżką. - Też chcę być
skoczkiem narciarskim.
-Wszystko w swoim czasie – odparła kobieta, biorąc swojego syna w
ramiona.
-A kiedy weźmiesz mnie ze sobą na skocznię, tato? - dopytywał
mały, okręcając sobie wokół dłoni kosmyk włosów
matki. Mina Laury znów zmieniła się w przerażony grymas,
pokazujący jak bardzo ten pomysł jej się nie podoba.
-Wszystko w swoim czasie – powtórzył słowa żony, po czym
dał jej delikatnego całusa w policzek i rozmierzwił krótkie
włoski Simonka.
Nie sądził, że ktoś jeszcze będzie w stanie dać mu szczęście.
Wciąż pamięta dzień, w którym stracił Klarę i jak przez
długi czas nie mógł przestać o niej myśleć. Dręczyło go
uczucie samotności, którego wcześniej nie zaznał, bo Klara
zawsze przy nim była, zawsze gdzieś na niego czekała. Długo nie
mógł uwierzyć, że w ciągu jednej chwili stracili wszystkie
swoje plany i to w tak banalny sposób. Szybko zrezygnował z
mieszkania, w którym razem mieszkali. Źle było tam wracać,
czując wciąż jej zapach, który jeszcze unosił się w
powietrzu. Wiedząc, że jej już tam nie ma, że nie wróci.
Długo walczył z dręczącym go uczuciem pustki, które
uniemożliwiało mu normalne funkcjonowanie.
A kiedy wydawało mu się, że już dłużej tego nie zniesie
pojawiła się Laura.
Laura, która pomogła mu się z tym wszystkim uporać, której
jako jedynej udało się zwalczyć złe wspomnienia z przeszłości.
Na nic nie nalegała, nie dawała mu żadnych psychologicznych
rad. Po prostu przy nim była i pozwalała mu na jego słabości,
które z czasem same gdzieś zniknęły.
Gregor nigdy nie mówił, że Laura zastąpiła mu Klarę. Uważał, iż były
to dwie odrębne historie, których nie należy ze sobą porównywać. Jedna już się
zakończyła się tragicznie, ale z biegiem czasu budziła w nim same pozytywne wspomnienia. Była to jego pierwsza, wielka miłość, której towarzyszyło przekonanie, iż życie trwa wiecznie i mogą spędzić je ze sobą. Druga natomiast była już miłością dojrzalszą, bez wielkich młodzieńczych fantazji, aczkolwiek równie piękna i napawająca go nie mniejszym szczęściem. Czas wyleczył jego rany, ale nie
wymazał Klary całkowicie z jego pamięci. Od czasu do czasu
lubił zastanawiać się jak wyglądałoby jego życie, gdyby nie
doszło do tego wypadku. Czy byliby szczęśliwi? Co do tego nie miał
wątpliwości. Byliby bardzo szczęśliwi, ale czy te szczęście
byłoby większe niż to, które dała mu Laura? Tego już nie
potrafił jednoznacznie stwierdzić. Laura dała mu jednak małego
Simona, a swojego syna nie zamieniłby za nic innego na świecie.
Tego był stuprocentowo pewien. Nie oddałby go nawet, gdyby to miało
przywrócić życie jego dawnej ukochanej. Był szczęśliwy
przy Laurze i starał się żyć teraźniejszością, a w przeszłość
patrzeć tylko w pozytywnych barwach.
Osiem lat temu wydawało mu się, że nie zazna już prawdziwego
szczęścia, a jednak był w wielkim błędzie. Zrozumiał, iż życie
nie kończy się kiedy masz dwadzieścia cztery lata, a płynie
dalej, przynosząc coraz to nowsze wydarzenia i znajomości.
______
Nie sądziłam, że uda mi się doprowadzić to do końca. Wiem, że być może trochę za szybko dodałam ten epilog, ale nie mogłam dłużej tego ciągnąć. Odetchnęłam z ulgą kiedy postawiłam w nim ostatnią kropkę :) Dziękuję wszystkim osobom, które to czytały i były przy mnie kiedy miałam doła i chciałam skończyć z tym blogiem, które wytrwały nawet wtedy, kiedy rozdział nie pojawiał się przez ponad miesiąc. Nie będę nikogo wymieniać z osobna. Dziękuję Wam WSZYSTKIM, a każda z Was będzie wiedziała, że to do niej :)
Patrzę teraz na to opowiadanie i wydaje mi się, że wcale nie było tak najgorzej. Chyba trochę przesadzałam z tym marudzeniem. Owszem, nie było idealnie, nigdy nie jest, ale w blogosferze są gorsze historie, więc moja nie przyczynia się aż tak bardzo do jej zatruwania :) Pomysł trochę banalny, ale mam nadzieję, że na to przymkniecie oko ;)
Cóż, nie ma tu żadnej wielkiej tragedii, choć z początku epilog miał przedstawiać Gregora przygnębionego i smutnego. Stwierdziłam jednak, że lepiej będzie jak pokażę, że potrafił się pozbierać i ułożył sobie życie na nowo :)
A teraz życzę jemu i jego rodzince długiego, szczęśliwego życia i żegnam się z nimi. Niech się sobą nacieszą, a my już w to nie ingerujmy :)
Z Wami jeszcze się nie żegnam, a zapraszam na pozostałe blogi:
